Kurczęta fermowe przeznaczone na mięso nie są chowane w klatkach. Obowiązujące normy dozwalają jedynie hodowlę w kurniku na ściółce. Zasady chowu kurczaków określa Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 15 lutego 2010 roku (Dz. U. Nr 56 poz. 344). Rozporządzenie to wdraża do prawa polskiego dyrektywę Rady 2007/43/WE, ustanawiającą zasady dotyczące ochrony kurcząt utrzymywanych z przeznaczeniem na produkcję mięsa. Oba te akty prawne określają ściśle przestrzegane wymogi, które muszą spełniać obiekty hodowlane. Jest to na przykład tak zwana obsada drobiu, czyli maksymalne zagęszczenie ptaków, a także dokładnie określony minimalny rozmiar przestrzeni, która powinna przypadać na jednego kurczaka. Ponadto regulowane jest także wyposażenie obiektu w system wentylacji i oświetlenia, a jeżeli to konieczne, także systemy ogrzewania i schładzania.

Utrzymywanie dobrostanu zwierząt jest jednym z podstawowych wymogów prowadzenia jakiejkolwiek produkcji zwierzęcej. W prawie polskim najważniejszym aktem regulującym kwestie ochrony zwierząt, w tym brojlerów i innych rodzajów drobiu, jest ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 856 z późn. zm.). Ustawa ta stanowi, że każdy, kto utrzymuje zwierzęta gospodarskie, jest obowiązany do zapewnienia im opieki i właściwych warunków bytowania, a warunki chowu nie mogą powodować urazów i uszkodzeń lub innych cierpień. Nieprzestrzeganie tego obowiązku skutkuje karami grzywny czy nawet aresztu. Ustawa wprowadza do polskiego prawa zasady z dyrektywy 2007/43/WE. Dlatego nakłada na właściciela fermy i inne osoby sprawujące opiekę nad drobiem obowiązek posiadania odpowiedniej wiedzy z zakresu chowu tych zwierząt. Zapewnia się ją na przykład poprzez odbywanie specjalistycznych szkoleń. Szczegółowe zasady dotyczące norm utrzymania drobiu zostały ujęte w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 15 lutego 2010 r. w sprawie wymagań i sposobu postępowania przy utrzymywaniu gatunków zwierząt gospodarskich, dla których normy ochrony zostały określone w przepisach Unii Europejskiej. Jeżeli chodzi o kruczęta brojlery, muszą one podlegać kontroli przez opiekuna co najmniej 2 razy dziennie, ze zwróceniem szczególnej uwagi na wszelkie objawy wskazujące na obniżony poziom ich dobrostanu. Stosowanie się do tych przepisów jest stale i na każdym etapie hodowli drobiu kontrolowane przez służby weterynaryjne i Sanepid.

Przekonanie o utrzymywaniu nadmiernego oświetlenia w budynkach hodowlanych i utrzymywaniu go przez 24 godziny na dobę jest błędem. Normy prawne nakazują, aby wszystkie kurniki, w których są utrzymywane brojlery, wyposażano w oświetlenie o intensywności co najmniej 20 luksów przy włączonym oświetleniu, mierzone na poziomie oka ptaka, oświetlające przynajmniej 80 % powierzchni użytkowej. Czasowe ograniczenie poziomu oświetlenia dopuszcza się wyłącznie w wyniku zalecenia lekarza weterynarii. Ponadto w terminie siedmiu dni od umieszczenia kurcząt w budynku i do trzech dni przed przewidywanym ubojem oświetlenie powinno być dostosowane do 24-godzinnego rytmu z okresami zaciemnienia trwającymi co najmniej ogółem 6 godzin, z co najmniej jednym okresem nieprzerwanego zaciemnienia trwającym przynajmniej 4 godziny.

Normy pochodzące ze wspominanych już przepisów określają jako minimalne dokładnie takie warunki, jakich potrzebują zwierzęta do bezstresowego bytowania. Dodatkowo system hodowli pozbawia ptaki naturalnych stresów, związanych ze zdobywaniem pożywienia i ochroną przed zagrożeniami, co przekłada się na ich stan psychiczny. Chów kurczaków w zamkniętych budynkach lub dokładnie ogrodzonych wybiegach eliminuje kontakt z dzikimi zwierzętami i stałą obawę o atak drapieżnika – źródło największego stresu u wszystkich gatunków zwierząt. Dzięki ciągłemu zapewnieniu dostępu do paszy i wody, ptaki nie muszą walczyć o pożywienie i nie doznają cierpień związanych z głodem, które bardzo często zdarzają się w naturze w sytuacji niedoboru.

W polskim prawie nie dopuszczono możliwości ucinania dziobów kurczętom. Dyrektywy unijne pozwalają na taką praktykę w odpowiednich warunkach, ale decyzję o przyzwoleniu na nią pozostawiono Państwom Członkowskim. W Polsce ucinanie dziobów ptakom traktowane jest prawnie jako znęcanie się nad zwierzętami. Według przepisów zawartych w ustawie o ochronie zwierząt za takie traktowanie drobiu grozi grzywna, ograniczenie wolności lub nawet pozbawienie wolności do 2 lat.

W Polsce organy Inspekcji Weterynaryjnej sprawują ścisły nadzór nad wytwarzaniem, handlem i zastosowaniem pasz oraz pasz leczniczych. Pasze stosuje się w żywieniu drobiu wedle ściśle określonych wyznaczników – w zależności od wieku, gatunku oraz potrzeb pokarmowych (a w chowie indyków także płci). Jest to ważne zarówno dla jakości produktów, jak i dla ogólnej zasady poszanowania dobrostanu zwierząt. Podstawą stosowanych pasz są zboża, śrut z roślin strączkowych (np. śrut sojowy), kukurydza i tego typu składniki roślinne. Stosowane w żywieniu pasze oprócz witamin i soli mineralnych mogą zawierać inne dozwolone prawem europejskim substancje, takie jak probiotyki, prebiotyki, czy enzymy. Są to jednak w stu procentach przetestowane i nie wpływające na zdrowie konsumentów dodatki. Wykaz wszystkich dozwolonych dodatków paszowych jest zawarty we Wspólnotowym Rejestrze Dodatków Paszowych Unii Europejskiej. Panujące niekiedy przekonanie, że drób wolnowybiegowy ma bardziej naturalną i zbilansowaną dietę także jest błędne. Ptaki hodowane „przy zagrodzie” znajdują często pożywienie w odpadkach lub przy drodze – źródła ani skutków zdrowotnych przyjęcia takich „dodatków” do diety nikt nie jest w stanie przewidzieć.

Od 2001 roku na terenie Unii Europejskie obowiązuje tak zwany „feed ban”. Pod tym pojęciem kryje się całkowity zakaz stosowania mączek mięsno-kostnych w paszach dla zwierząt gospodarskich. Za złamanie zakazu grożą znaczne kary finansowe, a przestrzeganie prawa w tym zakresie jest kontrolowane przez inspekcję weterynaryjną. Od pewnego czasu dopuszczone jest stosowanie mączki rybnej w żywieniu drobiu. Ma ona jednak specyficzny zapach i przez to nie stanowi powszechnego dodatku do paszy.